Deze druivensoort vinden we voornamelijk terug in Galicië (en dan vooral in Rias Baixas), het Noordwesten van Spanje en helemaal in het Noorden van Portugal. De oorsprong van dit druivenras is gehuld in mysteries en mythes.
Een aantal mensen probeerden de druif te linken aan Bourgogne. Het verhaal ging dat monniken van de abdij van Cluny de plant meebrachten tijdens één van hun pelgrimstochten. Anderen beweerden dat Albariño van Savagnin afstamt. Nochtans blijkt noch het ene, noch het andere uit DNA analyses.
We kunnen niet anders besluiten dat de oorsprong inheems is. De eerste geschriften over Albariño dateren van 1843. Dat maakte van Albariño een nieuwkomer op het wijntoneel. Nu ja, tot men druivelaars vond die 2 tot zelfs 300 jaar oud zijn.
Laten we trouwens eerlijk zijn. De druif is zo wonderwel goed aangepast aan de bijzonder vochtige omgeving van het Noordwesten van het Iberische schiereiland dat enig verband met continentale druiven bijzonder merkwaardig zou zijn. De druif produceert ook merkelijk meer appelzuren dan de continentale broertjes en zusjes.
De druif kon pas in de 20ste eeuw erkenning vinden, het resultaat van het harde werk van de wijnboeren die de bijzonder wispelturige (klimaat)omstandigheden elk jaar opnieuw trotseren.
Nochtans heeft de druif, op een paar plaatsen in Californië en Oregon na, niet echt kunnen verlaten. Hij blijft voornamelijk lokaal verankerd. Een aantal Australische wijnboeren claimen ook de druif... tot bleek dat ze foute wijnranken hadden geënt op hun wortels. Hun Albariño's blijken vooral Savagnins te zijn.
Lichte kleur, floraal perfum van kamperfoelie en oranjebloesem. Exotisch fruit en steenvruchten. De wijn is over het algemeen licht en droog tot middelmatig stevig. De zuren liggen eerder hoog. Het zeer aanwezige zilt zorgt voor een perfecte match met al het goeds uit de zee.